فتحی، سروش(1391)،تحلیلی بر روابط اجتماعی در فضای شهری پایدار، مجله مطالعات توسعه اجتماعی ایران،سال چهارم، پاییز، ص65.
" کاهش فرصت های محیطی ارتکاب جرم و افزایش فضاهای قابل دفاع است. در این نظریه به منظور کاهش فرصت های ارتکاب جرم در محیط های مسکونی شهری، پیشنهادات موثر و روشنی را به پلیس و طراحان شهری و معماران ارائه نموده است.این نظریه، همان نظریه ی معروف پیشگیری جرم از طریق طراحی محیطی است که در آن میزان بالای جرم در فضاهای عمومی مربوط به مجتمع های مسکونی به علت فرم و طراحی نامناسب آنها، رشد چشمگیر انبوه سازی مسکن بدون توجه به مسائل امنیتی مورد بحث قرار گرفته است.وفق این نظریه با شناسایی و پیشگیری از ایجاد فرصت های محیطی، کنترل غیر رسمی در این محیط ها میزان جرم و جنایت را کاهش می دهد و بزهکاران فضایی برای ارتکاب جرم ندارند."